Sinds kort doe ik mezelf regelmatig pijn in één van de ontelbare folterzalen van Tatjana Simic. Ik probeer, 
tegen beter weten in als bijna vijftiger, moeder natuur ervan te overtuigen dat het allemaal nog best meevalt met mijn buikspieren, love handles, bi- en triceps. Met indrukwekkend snel verzurende kuiten, een grijze waas voor mijn ogen en gutsend zweet uit al mijn poriën, loop ik twee keer in de week stijlvol mijn warming up op zo’n rubber bandje zonder einde.
Er is ook een afgescheiden ruimte met modern blauw flitsend licht, waar een met microfoon versterkte fitnessjuf enthousiast haar aanwijzingen naar haar leerlingen schreeuwt, ondersteund door een opzwepende beat. Daar wordt massaal calorieën verbrand door minimaal dertig okselklotsende haarbandveertigers, in veel te strakke en iets te bont gekleurde leggings. Tenminste dat dénk ik, terwijl ik met rechte rug en ingehouden buik zo serieus mogelijk gewichten van me af probeer te duwen. Wat wil ik op zulke momenten altijd graag voetballen. Gezond sporten zonder dat je er erg in hebt, omdat het leuk is.
Maar als ik op weg naar het volgende martelapparaat even een blik in het blauwe zaaltje werp, blijkt die enthousiast roepende dame niet in het echt, maar op een levensgroot videoscherm te bestaan, aan de wand van een bijna lege ruimte. Alleen in het midden staat een klein oud Indisch vrouwtje krampachtig en telkens nét te laat de moves van de video-mevrouw na te bewegen.
Wat ik met bovenstaand Basic Fit-tafereeltje wil duidelijk maken? Niet alles is wat het op het oog lijkt. We krijgen soms een indruk van iets, wat in werkelijk volledig anders blijkt te zijn.
Zo dacht ik heel lang geleden dat Daley Blind het nooit zou redden bij Ajax. Te traag, te onzeker, geen kerel. En nu…
Lees verder op Ron Schiltmans.nl
