“Hij schiet, hij scoort. Doelpunt! Gregory van der Wiel scoort voor Manchester United!”. Het klinkt uit de boxen van de breedbeeldtelevisie van Greg. Van vreugde gooi hij zijn Playstation-controler de lucht in, draait twee rondjes en klapt een keer in zijn handen. Daarna danst hij nog door de kamer. Hij heeft gescoord voor het grote United.
Daar is hij het echt, de vaste rechtsback van één van de beste teams ter wereld. Hij heeft zichzelf in het team gezet. Puur om te kijken hoe het staat, hij en dat shirt. Puur voor wetenschappelijke doeleinden. Voorlopig zit hij nog in Nederland. Het koude, kille, niveauloze Nederland. Daar is hij te groot voor geworden, hij wil naar het buitenland. Maar niet om te voetballen, lijkt me.
Hij riep het een paar weken geleden. Iedereen keek naar hem, hij voelde de druk. Bij Ajax was ‘ie uitgeleerd, alleen het Nederlands Elftal kon hem nog prikkelen. Het rood-witte Ajax-shirt voelde geen eer meer om te dragen. Nee. Greg zit zijn tijd uit bij Ajax. Hij wacht op een transfer naar het beloofde paradijs. Het buitenland.
Of de overgang er komt? Het lijkt me sterk. Het enige wat er aan Van der Wiel opvalt, zijn z’n schoenen. Kanariegeel. En misschien zijn speelniveau, dat bijna onder de ondergrens zakt. Het lijkt erop dat hij het allemaal maar best vindt. De nonchalance spat van zijn spel af. Fouten probeert hij af te doen met een schattige glimlach. Bij de vrouwen werkt het, de mannen worden er minder warm van.
Manchester United, Liverpool, Atletico Madrid, AS Roma, AC Milan of Juventus. Het maakt allemaal niet uit, zo lang hij maar ‘zijn lat hoger kan leggen’. Juventus zou mooi zijn. Kan ‘ie samen met zijn broeder Eljero Elly Elia zijn haar laten freshen door kapper Hanni. Als je samen op de bank moet plaatsnemen, weet je nooit wanneer je in beeld komt. En dan geldt er maar één ding: als je haar maar goedzit. Na de wedstrijd gaan ze samen raps schrijven. In de hoop om meer succes te boeken dan bij hun huidige broodheer. Ze sterven een langzame voetbaldood.
Laat Greg maar roepen. Laat Greg maar dromen. Ooit komt het goed. Dan mag ‘ie wel in dat mooie shirt van een Europese topclub spelen. Maar voorlopig moet ‘ie het maar doen op zijn Playstation. Voorlopig mag hij blij zijn dat hij speelt.
Door: Bram Steenbeek